Had iemand mij een maand geleden gevraagd wie “Smoove & Turrell” waren, dan had ik wellicht geantwoord : de allernieuwste folksensatie uit Zweden !?  Blijkt het nu een swingende band te zijn uit Gateshead een voorstad van Newcastle, zijn ze al actief van 2007, en is het al hun derde optreden in de AB ! Hier worden ze aangekondigd als een Northern Soul Band maar ze zijn wel meer dan dat.  Buiten soul vinden we in hun muziek ook elementen terug van funk, electro, jazz en ook hiphop.

De band werd opgericht in 2007 door Jonathan Watson (“Smoove") d.j., producer, John Turrell (“Turrell” dus) en toetsenist Mike Porter.  Hun eerste release is een single op het Duitse “Klub Tikka”-label : I can’t give you up. De 500 exemplaren zijn in een mum van tijd uitverkocht en wie er eentje zoekt mag er flink wat geld voor neertellen.  In 2009 brengen ze dan hun eerste LP op Jalapeno Records : Antique soul, gevolgd door Eccentric Audio (2011), Broken toys (2014), Crown Posada (2016) en Mount Pleasant (2018).  Momenteel promoten ze met deze toer hun laatste worp, de verzamelaar “Solid Brass - 10 years of Northern Funk”.

Het concert vrijdagavond begon met een kwartiertje vertraging (vergeten het continentaal uur aan te passen ?) maar ze maakten het goed door er een stomend concert van te maken.  De line up van de groep werd aangevuld met Lloyd Wright (gitaar), Neil Harland(bas) en Oscar Cassidy(drums).  Opener was gelijk een schot in de roos “I Can’t give you up” dat overliep in de knaller “Have love”.  De zaal was onmiddellijk op temperatuur.  Wat nadien volgde was een bloemlezing uit hun repertoire van de afgelopen 10 jaar met o.a. “Don’t go” van Yazoo (in een bijna onherkenbaar arrangement),  "Mr. Hyde" met aan de toetsen een formidabele maar knotsgekke Mike Porter.  Hij bespeelt op de meest rare manieren zijn instrument, meestal rechtstaand op 2 barkrukken en steeds met zijn gele jas en dito zonnebril.  Volgens mij is Mike een reïncarnatie van Keith Moon (The Who) maar dan op toetsen ipv drums.  Aan “Mr Hyde" gaf hij een speciale sixtiestoets : ik hoorde het orgeltje uit “96 tears” van Question Mark & The Mysterians !  

Tussen de nummers door gaf John Turrell nog even zijn ongezouten mening over de Brexit.  Duidelijk is de ganse groep geen voorstander, want er werd een welgemeende F*-you uitgebraakt naar Boris en Nigel toe.  Blijkbaar is iedereen in de UK tegen een Brexit en ik vraag me soms af waar zitten al die Brexiteers ?  Afgesloten werd met “Would you be mine” waar weer Mike een vleugje Kraftwerk aan toevoegde en een hemelse gitaarsolo van gitarist Lloyd Wright. Uiteraard mocht “Beggarman” niet ontbreken, een nummer dat door de ganse zaal (er waren ongeveer 150 personen aanwezig) werd meegezongen, en als uitsmijter “Could have been a lady” waar John het “Whoo-hoo” uit “Sympathy for the devil” van de Stones aan toevoegde.  Uiteraard volgden er snel nog 2 toegiften “Let yourself go” en een ijzersterke versie van “I’m a man” ons allen welbekend van The Spencer Davis Group.

Ik vond een heel geslaagde concert, en kan iedereen aanraden om er zeker bij te zijn als ze ons land nog eens aandoen.  Ik hoop wel dat ze dan hun blazerssectie meebrengen, want die miste ik soms wel.

Jaak Baeyens

Foto's © Yvo Zels